บทเรียนที่ 4 กาแฟในถ้วยกระดาษ
“จำไว้คุณ คือ ใคร”
มีข้าราชการเกษียณอายุท่านหนึ่ง ได้มายืนอยู่
ณ. ที่แห่งนี้ ท่ามกลางผู้เข้าฟังหลายร้อยคน
เขาเป็นอดีตผู้บังคับบัญชาข้าราชการแห่งหนึ่ง
เขายืนอยู่หน้าเวที ในขณะที่เขาเริ่มการพูดของเขา
โดยยกกาแฟในถ้วยกระดาษขึ้นมาจิบ
เขาได้ขัดจังหวะในการพูดของเขาว่า
รู้มั้ยเมื่อปีที่แล้ว ผมเป็นผู้บังคับบัญชาที่มีข้าราชการ
ลูกจ้าง หลายหมื่นคน ผมได้มาพูดอยู่บนเวทีนี้
ณ. ที่แห่งนี้ เค้าเชิญผมมา โดยบินมาด้วยชั้นธุรกิจ
มีรถไปรับที่สนามบินมาที่โรงแรม
มีคนเช็คอินโรงแรมรอไว้ให้แล้วและพาผมขึ้นไปบนห้องพัก
ตอนเช้ามีคนมารอรับที่ล็อบบี้โรงแรม และพาผมมาที่นี่
ที่ด้านหลังเวทีพาไปห้องพักรอ และเสริฟกาแฟผมด้วยถ้วยกระเบื้องหรูหราสวยงาม
แต่ตอนนี้ ผมไม่ได้เป็น ผู้บังคับบัญชาหน่วยงานนั้นแล้ว
ผมบินมาด้วยชั้นประหยัด นั่งแท็กซี่มาที่โรงแรมและเช็คอินด้วยตัวเอง
ตอนเช้าผมนั่งแท็กซี่มาที่นี่เอง เดินเข้าทางด้านหน้า
ถามหาทางเข้ามาหลังเวที ผมขอกาแฟ มีใครคนหนึ่งชี้นิ้วไปที่เครื่องทำกาแฟที่มุมห้อง
และผมก็รินกาแฟใส่ถ้วยกระดาษตรงนั้นด้วยตัวเอง
บทเรียนนี้สอนผมว่า “ถ้วยกระเบื้อง” ไม่ได้มีไว้สำหรับผม
แต่….มันมีไว้สำหรับ "ตำแหน่ง” ที่ผมเป็นต่างหาก
ส่วนตัวผมมีค่าเหมาะแค่… “ถ้วยกระดาษ”
เราทั้งหลายมีค่าแค่ “ถ้วยกระดาษ” เมื่อคุณเริ่มประสบความสำเร็จในชีวิต…คุณจะได้รับความสะดวกสบาย…ผู้คนจะเรียกว่า “ท่านครับ..ท่านค่ะ” เค้าจะช่วยคุณ..ถือกระเป๋า ..เปิดประตูให้คุณ ..ชงชา/กาแฟให้คุณดื่ม…ทั้งๆที่คุณไม่ได้ร้องขอ..…แต่จงจำไว้ว่า…
จริงๆแล้ว.. นั่นเขาไม่ได้ทำให้คุณ แต่เขาทำให้ "ตำแหน่ง” ที่คุณเป็นต่างหาก
…เมื่อคุณก้าวออกไป...เขาจะเอาทุกอย่างไปให้กับ คนที่มาแทนที่ในตำแหน่งของคุณทันที
…อย่าลืมเป็นอันขาดว่า…เรามีค่าเหมาะแค่ “ถ้วยกระดาษ” เท่านั้น
และต้องปลงให้ได้ สำหรับคนส่วนใหญ่ที่คบกันด้วยหน้ากากและตำแหน่งหน้าที่
สุดท้ายแล้ว ที่เหลือคือพี่น้อง และญาติของเรานี่เอง รักษากันไว้ให้ดี!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น